#Bookblog

“Η σειρά είναι τυχαία. Βλέποντας τα, παρατηρώ ότι τα μισά γράφτηκαν την εποχή του Μεσοπολέμου, μια περίοδο 20κάτι μόνο χρόνων. Επίσης, τα μισά τα αγόρασα από το Prosperus, πράγμα επίσης όχι τυχαίο.”
-Σ. Κ.

***

-Η συνείδηση του Ζήνωνα, Ίταλο Σβέβο   >>
Το πιο διασκεδαστικό αριστούργημα που έχω διαβάσει. Ο αυτοσαρκασμός ως τέχνη.

-Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα, Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ  >>
Δεν έχω δει να τιθασεύεται πιο έντεχνα η ξέφρενη φαντασία με την αυστηρή τέχνη της φόρμας της αντίστιξης, από ότι εδώ...

-Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (Ι-VI), Μαρσέλ Προυστ  >>
Δεν είναι απλά ένα ανάγνωσμα. Είναι ένα τρόπος να βλέπεις τον κόσμο, βαθύτερα. Μια μύηση.

-Λυρικός βίος (Α-ΣΤ), Άγγελος Σικελιανός  >>
Το ομηρικό φως στον εικοστό αιώνα. Η γιγάντια και διαρκής ανατολή.

-Περί ηρώων και τάφων, Ερνέστο Σάμπατο  >>
Η μαγεία του μυθιστορήματος, ενίοτε μαύρη. Η νοσταλγία των Νέων Χωρών για μια πραγματική πατρίδα

-Οδύσσεια, Όμηρος
Να καταργηθεί από μάθημα.

-Θαυμαστός καινούργιος κόσμος, Α. Χάξλεϋ  >>
Το βιβλίο που περιγράφει τον 21ο αιώνα.

-Ο ηλίθιος, Ντοστογιέφσκι  >>
Θα μπορούσε στη θέση του να ήταν Οι δαιμονισμένοι, αλλά προέβαλα τον Ηλίθιο λόγω τελειότερης φόρμας, όπως μου φαίνεται εμένα.

-Η αισθηματική αγωγή, Γκ. Φλωμπέρ  >>
Θα μπορούσα να το διαβάζω μια φορά το χρόνο ανακαλύπτοντας καινούργια πράγματα.

-Οι ελεγείες του Ντουίνο και Σονέτα προς τον Ορφέα, Ρ. Μ. Ρίλκε  >>
Η ποίηση δεν είναι παρά η ανώτερη μορφή της φιλοσοφίας, πουθενά δε φαίνεται καλύτερα από ό,τι εδώ.

____________________

____________________

Ο Σπύρος Καβαλλιεράτος είναι μουσικός, παίζει κλασική κιθάρα και κάποια άλλα όργανα, όπως μαντολίνο, φλάουτο με ράμφος κλπ. Οι φίλοι του τον λένε καμιά φορά τροβαδούρο, η αλήθεια είναι ότι θα του άρεσε να είναι. Γράφει μουσική όταν χρειάζεται κι όταν το χει ανάγκη. Ζει στη Λάρισα και από κει εφορμά σε όποιο μέρος της Ελλάδας θα τον ζητήσουν να παίξει. Διδάσκει μουσική σε όσους θέλουν να μάθουν.

*

ΥΓ.  Αφήνω τις βιβλιοθήκες πάντα λίγο χύμα, πρώτον για να ταιριάζει με το εσωτερικό μου, δεύτερον για να ανακαλύπτω πάντα κάτι που έχω ξεχάσει ότι έχω...