#Bookblog

[…] Ο μεγάλος του έρωτας, όμως, είναι η Γαλλία. Η αγαπημένη του τον μαγεύει τις βδομάδες που ταξιδεύουμε στη χώρα της νιότης του. Στην Κορέζ πίνουμε σαμπάνια με τους συντρόφους από την αντίσταση και, όταν ο Γκέρχαρντ έρχεται στο κέφι, τραγουδάει μαζί τους τα παλιά τραγούδια. Λέει ιστορίες για ωραίες γυναίκες και τρομερά φαγοπότια και, όταν φτάνουμε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Αλασάκ, εκεί που τον απελευθέρωσαν οι παρτιζάνοι, δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό του. Ξαφνικά είναι τόσο ανθρώπινος, τόσο ευάλωτος. Και τόσο ευτυχισμένος. Σε ένα ρεστοράν στο παλιό λιμάνι της Μασσαλίας παραγγέλνει στρείδια και λευκό κρασί. Λέει ότι σίγουρα θα έχω μάθει στο σχολείο πως ο καπιταλισμός ξεψυχάει. “Οφείλεις να παραδεχτείς, όμως, πως είναι ένας ωραίος θάνατος”. Δεν αναγνωρίζω τον παππού μου. Στην πατρίδα είχα την αίσθηση ότι στο στήθος του έχει μια ατσάλινη πλάκα. Εδώ κάθεται στον ήλιο και κρυφογελάει σαν σχολιαρόπαιδο.

Μας καλεί στο σπίτι του ο φίλος του, Ζιλ Περό, που στη Γαλλία είναι διάσημος συγγραφέας. Ο Ζιλ Περό έχει ένα εξοχικό κοντά στην Αβινιόν, όπου μάλιστα έχει και πισίνα. Στο σπίτι, που το περιβάλλουν αμπελώνες, είναι κι άλλοι καλεσμένοι. Για παράδειγμα, ο Ρεζί Ντεμπρέ, ένας κοντός, στρουμπουλός άντρας, ο οποίος στο δείπνο μάς διηγείται πώς πολέμησε με τον Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία. Μας μιλάει και για την Τάμαρα Μπούνκε, μια γυναίκα από τη ΛΔΓ, που ήταν τότε μαζί με τον Τσε. “Αξιόλογη γυναίκα, αγωνίστρια”, λέει. Δεν τα καταλαβαίνω όλα, γιατί τα γαλλικά μου δεν είναι και πολύ καλά. Καταλαβαίνω όμως ότι σε αυτό το σπίτι όλοι βρίσκουν τη ΛΔΓ καταπληκτική. Ο Ζιλ Περό λέει ότι θα πρέπει να είμαι περήφανος που ζω σε μια τόσο επαναστατική χώρα, γιατί μόνο η επανάσταση απελευθερώνει πραγματικά τον άνθρωπο. Δεν τολμάω να φέρω αντίρρηση. Ένας λόγος είναι ότι βλέπω πως τούτες οι φράσεις κάνουν τον Γκέρχαρντ ευτυχισμένο. Όμως δεν μπορώ να καταλάβω. Πώς μπορεί να κάθεται κανείς σε μια τέτοια βίλα και να μιλά με ενθουσιασμό για τη ΛΔΓ; Ή μήπως ισχύει το αντίθετο; Μήπως δηλαδή για να μπορείς να μιλάς με ενθουσιασμό για τη ΛΔΓ, πρέπει ακριβώς να κάθεσαι σε μια τέτοια βίλα; Δεν ξέρω τι εικόνα έχουν αυτοί οι άνθρωποι για τη ΛΔΓ, αν έχουν πάει ποτέ τους εκεί. Ο Ρεζί Ντεμπρέ μάς εμπιστεύεται ένα μυστικό. Εργάζεται ως σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Μιτεράν και λέει ότι και ο Μιτεράν εκτιμά πολύ τη ΛΔΓ. “Αν δεν υπήρχε η ΛΔΓ, η Φερμανία θα ήταν υπερβολικά μεγάλη”, λέει ο Ντεμπρέ. Και ο Ζιλ Περό μάς θυμίζει τη φράση του συγγραφέα Φρανσουά Μωριάκ, ο οποίος είπε κάποτε πως αγαπάει τη Γερμανία τόσο πολύ, ώστε είναι χαρούμενος που υπάρχουν δύο. Οι άντρες γελάνε και τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους κι εγώ σκέφτομαι ότι όντως είναι υπέροχο να είσαι επαναστάτης στη νότια Γαλλία.