Εργασία και συνδικάτα στη μεταβιομηχανική κοινωνία

Μια νέα ιστορική φάση μετα-αγοράς, μετα-φιλελευθερισμού διανοίγεται. Σύντομα θα αποδειχθεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη ερήμην των κοινωνιών. Ούτε ότι μπορεί να γίνεται εσαεί προσχηματική επίκληση των δημοκρατικών αρχών, όταν οι παντοειδείς ανισότητες αυξάνουν. Αυτή η πρόσκαιρη αίσθηση αυτάρκειας, αυτή η αλαζονεία του κεφαλαίου, που προς στιγμήν νόμισε ότι το να μείνει μόνο του, χωρίς αντίπαλο, αποτελεί την ιδανική συνθήκη ανάπτυξής του, αποδεικνύεται έωλη. Η αποϊδεολογικοποίηση των κοινωνικών μεγεθών, "το τέλος της ιστορίας", δηλαδή της λυτρωτικής πορείας κατά της εκμετάλλευσης του ανθρώπου και της δυστυχίας, δεν επέρχεται, όπως ορισμένοι "γιάπις" του νεοφιλελευθερισμού προανήγγειλαν. Το σύστημα αυτό έφτασε στα ακρότατα όριά του, εξάντλησε τις δυνατότητες περαιτέρω ανάπτυξής του και δύσκολα θα αποφύγει έναν γενικευμένο πόλεμο με ό,τι δημιούργησε.