Το τελευταίο καρέ

Ο Οίκος Δημοπρασιών Μπάουερι ασχολείται με τα παλιά έπιπλα για πάνω από εκατό χρόνια, τώρα όμως έχει πάρει την κατιούσα. Έτσι, όταν μια τεράστια δημοπρασία εμφανίζεται στο δρόμο του Ρίλκε, δεν διστάζει να αναλάβει τη δουλειά. «Αντίκες τέτοιου επιπέδου είχαν χρόνια να εμφανιστούν σε αίθουσα δημοπρασιών της Γλασκώβης . . . Η αδελφή [του νεκρού] ξεπουλούσε τα οικογενειακά κειμήλια πολύ γρήγορα, υπερβολικά φτηνά. Θα έπρεπε να το χα μυριστεί πως κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά οι αισθήσεις μου είχαν μπουκώσει. Συνέχιζα χωρίς διάλειμμα, ευχαριστημένος σαν τον Αλαντίν την πρώτη φορά που έτριψε το λυχνάρι και εμφανίστηκε το τζίνι του». Το βράδυ της πρώτης εκείνης μέρας βρίσκει τον Ρίλκε στο προσωπικό γραφείο του νεκρού, εντυπωσιασμένο από μια έξοχη συλλογή ερωτικών και πορνογραφικών βιβλίων. Καθώς όμως διατρέχει με πιο χλιαρό ενδιαφέρον έναν κρυμμένο φάκελο γεμάτο ερεθιστικές φωτογραφίες, οι τρεις τελευταίες τον αφήνουν άναυδο: μια γυμνή γυναίκα σε ένα όργανο /ανάμεσα σε όργανα βασανιστηρίων. Μπορεί να είναι πραγματικές; Είναι δυνατόν να υφίσταται ο φόνος ως τέχνη; Η εικόνα της κοπέλας στοιχειώνει τον Ρίλκε και τον σπρώχνει να ανακαλύψει την ταυτότητά της. Παρά το γεγονός ότι οι φωτογραφίες είναι τριάντα χρόνια παλιές, εκείνος παρασύρεται σε μια απρόβλεπτη περιπλάνηση στους λαβύρινθους της βιομηχανίας του αγοραίου σεξ και του σκληρού πορνό στη Γλασκώβη και γίνεται μάρτυρας των σκοτεινών μυστικών της. Η Λουίζ Γουέλς αφηγείται μια συνταρακτική ιστορία ερωτισμού και βίας, ομοφυλοφιλίας και ναρκωτικών, φιλίας και προδοσίας, αλλά και της ανθρωπιάς που αναδύεται πίσω από τις πιο αποτρόπαιες ανθρώπινες πράξεις. Η πρόζα της είναι υπνωτική και οι χαρακτήρες της έξοχα σμιλεμένοι. Οι εικόνες και οι ήχοι που υποβάλλει επιτρέπουν στον αναγνώστη να συναρμολογήσει ένα κόσμο και μια ιστορία, ίδια όπως ο Ρίλκε αναλύει και μοντάρει τις αιματηρές φωτογραφίες για να εξιχνιάσει το μυστήριο που αναστατώνει τη ζωή του.