Αναίτια εποχή

ΤΟ ΔΩΡΟ Πόσο σου πάει το καινούργιο φόρεμα που σου αγόρασα Το διάλεξα μες στην πληθώρα των συναισθημάτων μου Παιδεύτηκα. Έπρεπε να εσωκλείει θλίψη Τόση, όση η απόσταση που μας χωρίζει; Γυναίκα Πρόσεξα να ’χει διάσπαρτα λουλούδινα πάθη σε κάθε χρωμάτινο σφίξιμο της καρδιάς Δεν μ’ ενδιέφερε αν η αιτία ήταν η χαρά ή η λύπη Κοίταξα να ’χει μήκος εφήμερο Ούτε πιο κοντό, ούτε πιο μακρύ Τουλάχιστον να ζήσει όσο το φοράς Φρόντισα ν’ αφήνει έξω κάθε ιδιομορφία σου Εύμορφες σκέψεις, μελαχρινά νάζια Το στήθος σου να το καλύπτει όπως το ψέμα την αλήθεια Σιγά σιγά να το αντιλαμβάνεσαι Μα πάνω απ’ όλα πρόσεξα να ’ναι ολόιδιο εγώ Να ενώνεσαι σαν το φοράς με το περιεχόμενό του Να το ανέχεσαι επάνω σου όσο διαρκεί μια ανθρώπινη στιγμή Για τώρα ή για πάντα