Ατσάλινη γροθιά στο νεύρο της πέτρας

Μια οργασμική συμφωνία, από χρώματα, μυρωδιές κι ακούσματα. Κόκκινο της παπαρούνας, κίτρινο του χαμομηλιού κι οσμές γαζίας και γιασεμιού. Φτερουγίσματα χελιδονιών, τιτιβίσματα πουλιών και το θρόισμα των φύλλων, που απαλά τ αγγίζει ο άνεμος. Ανέμελη μες στα χρώματα, υποσκελίζεις της φύσης τα καμώματα. Ωχρή σαν ανοιξιάτικο πρωινό, μπογιατίζεις τα όνειρά μου, με του δειλινού τις αποχρώσεις. Οι αισθήσεις απαιτούν, ο πόθος έρχεται πρόωρος επισκέπτης, η επιθυμία και η απαγόρευση κι η θάλασσα αντανακλά, έναν ευτυχισμένο ουρανό, που σε παρασύρει σ ατέλειωτες ηδονές. Και δίπλα σου οι μαργαρίτες μικρές, μα λένε κι αυτές τη μοίρα του ανθρώπου. Και καθώς βουτά ο ήλιος στο νερό, το σ αγαπώ υπονοείται. Και οι λέξεις υπάρχουν μες στον νου, δεν βγαίνουν απ τα χείλη, κλειδώνονται να μην τις απατήσουν.