Πότε και ποτέ

ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ (2) Καράβι στ ανοιχτά κι ο ταξιδευτής δεμένος στο ακρόπλωρο με πρόσωπο ρημαγμένο άπ τα γυρίσματα των καιρών με τα μαλλιά τα χτενισμένα απ τον άνεμο και το κορμί δαρμένο απ τα νερά με άγρια χαρά μιλάει: — Κύματα έρχονται και φεύγουν Στεριές βουλιάζουν κι αναδύονται Η θάλασσα μένει μέσα στα μάτια μες στη ζωή μου που ολόκληρη σε θάλασσα αθροίζεται, σε θάλασσες διαιρείται με θάλασσες ερμηνεύεται και θάλασσα εξηγείται [...].