Διηγήματα

[...] Η αντιπαπαδιαμαντική παράταξη του ντόπιου Διαφωτισμού δούλεψε δραστήρια, όπως ξέρουμε. Κατά τον Δημαρά, όποιος διαβάσει ένα διήγημα θέλγεται αν διαβάσει δύο, η εντύπωση ελαττώνεται αν διαβάσει πολλά η εντύπωση σβήνει. Ο λόγος; Μονότροπη τεχνική, χωρίς εξέλιξη και ανανέωση, κλειστός κόσμος, αποπνικτικός ύφος, έκφραση, γλώσσα σχεδόν τυχαία όλο το έργο σημαδεύεται από απόλυτη ανεμελιά, αντίθετη με κάθε νόημα τέχνης ψυχρά λογοπαίγνια, πρωθύστερα, παρενθέσεις, επιφωνήματα καθαρεύουσα, κακοτεχνία, λαογραφία ο Παπαδιαμάντης διαβάζεται εύκολα από ανθρώπους που δεν έχουν συνηθίσει στην καλή ποιότητα η οποία δεν απαιτεί κανενός είδους προπαρασκευή εν κατακλείδι: η γενιά που τιμούσε τον Σουρή για μεγάλο ποιητή, επόμενο ήταν να τιμήσει για μεγάλο πεζογράφο τον Παπαδιαμάντη (!) [...]
(Από τον πρόλογο του Κωστή Παπαγιώργη)