Το ξύπνημα της άνοιξης

Tο μεταξωτό της φόρεμα είχε βαθύ άνοιγμα μπρος και πίσω. Πίσω ως κάτω στη μέση και μπροστά μέχρι αναισθησίας. - Κομπιναιζόν αποκλείεται να φορούσε... Αυτό είναι κάτι που ίσως θα μπορούσε να με κρατήσει εδώ. - Περισσότερο από περιέργεια. - Πρέπει να είναι μια αλλόκοτη αίσθηση -σαν να σε παρασύρουν αφρισμένα ρεύματα. - Δεν θα πω σε κανέναν πως επιστρέφω στην ανυπαρξία άπρακτος. Θα κάνω σαν να έχω δοκιμάσει τα πάντα... Είναι εξευτελιστικό να είσαι άνθρωπος, και να μην έχεις δοκιμάσει το πιο ανθρώπινο πράγμα. - Έρχεστε από την Αίγυπτο, αξιότιμε κύριε, και δεν έχετε δει τις πυραμίδες;! - Σήμερα δεν θέλω να κλάψω πάλι. Δεν θέλω να σκεφτώ πάλι την κηδεία μου. "Το έργο "Fruhlingserwachen", που στο διάστημα του μεσοπολέμου ήταν το πιο πολυπαιγμένο δραματικό έργο σε όλες τις γερμανόφωνες σκηνές, φέρει τον υπότιτλο: "Μια παιδική τραγωδία". Και σε παρένθεση ο Βέντεκιντ προσθέτει: "γραμμένο από το φθινόπωρο του 1890 ως το Πάσχα του 1891". Ακολουθεί μια κάπως περίεργη αφιέρωση: "Στον Κύριο με τη μάσκα". Αυτό το μικρό δράμα με το προκλητικό, για την εποχή, ύφος του, με τις μάχες που ξέσπασαν με τη λογοκρισία και με αφορμή τις παραστάσεις του, με τα διδάγματά του υπέρ μιας εντελώς ελεύθερης διαπαιδαγώγησης των παιδιών και των εφήβων, καθρεφτίζει μια ολόκληρη εποχή: το διάστημα από την αρχή του αιώνα μας ως τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι μόνο σε γερμανική αλλά σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Εμπεριέχει σε μικρογραφία όλο το πολιτικό χάσμα ανάμεσα στον προπολεμικό αστικό κόσμο και τα διάφορα μεταπολεμικά πολιτισμικά ρεύματα, αποπνέει τον αέρα της καλλιτεχνικής και πνευματικής επανάστασης που εκρήγνυται παντού στην Ευρώπη γύρω στο 1910 και θα χαράξει τις θεμελιακές γραμμές της πορείας του ευρωπαϊκού πολιτισμού του αιώνα μας. Το έργο αποτελείται από μικρές σκηνές που διαδέχονται η μια την άλλη με γοργό ρυθμό, και παρουσιάζει στιγμιότυπα από τη ζωή των μαθητών του γυμνασίου και των γονιών τους, ενώ συγχρόνως έχει μια αρκετά ασυνήθιστη πλοκή. Αυτός ο καλειδοσκοπικός χαρακτήρας της δημιουργικής δομής ερμηνεύεται σήμερα ως προδρομική μορφή του εξπρεσιονιστικού station drama. Ο Βέντεκιντ δεν είναι μόνο πρωτοπόρος στο γλωσσικό ύφος και στον θεματογραφικό τομέα, αλλά και στη δραματουργική τεχνική. [...]" (Βάλτερ Πούχνερ, απόσπασμα από το βιβλίο του "Ευρωπαϊκή θεατρολογία: ένδεκα μελετήματα", Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, Αθήνα 1984)