Κανακύ

Την άνοιξη του 1988, σε μια σπηλιά του νησιού της Ουβεά, στη Νέα Καληδονία, μια υπόθεση αρπαγής ομήρων από ομάδα αυτοχθόνων αυτονομιστών καταλήγει σε επέμβαση του στρατού, με απολογισμό είκοσι έναν νεκρούς, εκ των οποίων οι δεκαεννιά αυτόχθονες, Κανάκ. Ανάμεσα στα θύματα, ο Αλφόνς Ντιανού, είκοσι οκτώ χρονών, μουσικός, πρώην ιεροσπουδαστής που σχεδίαζε να γίνει παπάς, θαυμαστής του Γκάντι και χαρισματικό στέλεχος του Κανάκ και Σοσιαλιστικού Μετώπου Εθνικής Απελευθέρωσης.

Τρομοκράτης ή μάρτυρας; Γάλλος ή "βάρβαρος" Κανάκ; Ειρηνιστής ή δολοφόνος; Χριστιανός ή κομμουνιστής; Η προσωπικότητά του -με τους αντιφατικούς και παράδοξους θρύλους που την περιβάλλουν- γοήτευε για καιρό τον Ζοζέφ Αντράς, που ταξίδεψε στην Κανακύ, αναζητώντας τα ίχνη αυτής της μορφής των αντιαποικιοκρατικών αγώνων του 20ού αιώνα.

Πορτρέτο ενός περίπλοκου και παθιασμένου ανθρώπου, το βιβλίο είναι επίσης ταξιδιωτικό ημερολόγιο σ ένα παραγνωρισμένο κι εγκαταλειμμένο αρχιπέλαγος, αφήγηση συναντήσεων και συνομιλιών, τεκμηριωμένη αναπαράσταση ενός αιματηρού επεισοδίου της πρόσφατης ιστορίας, στοχασμός για τα τελευταία κατάλοιπα της γαλλικής αυτοκρατορίας. Και όλα αυτά σε ύφος οξύ και λυρικό, με τη θέρμη της στράτευσης και την υπομονετική και λεπτολόγο περιέργεια που έχουν γίνει το σήμα κατατεθέν των γραπτών του Ζοζέφ Αντράς.